Recepta okularowa, jest karteczką, którą dostajemy od okulisty lub optometrysty z pieczątką i podpisem specjalisty.
Recepta okularowa składa się z podziału na rubryki mocy okularów do dali (ok. 5 m) oraz do bliży (ok. 40 cm), z rozróżnieniem dla oka prawego jak i lewego.
Skrót SPH oznaczają moc sferyczną, której znak przy wartości określa rodzaj wady wzroku:
⊕ oznacza, że oko jest nadwzroczne,
⊖ oznacza, że oko jest krótkowzroczne.
Może występować różnowzroczność, czyli duże różnice pomiędzy mocami dla jednego i drugiego oka (np. w jednym oku mamy + a w drugim -).
Skrót CYL oznacza moc cylindryczną.
Ta rubryczka może być pusta, ale jeśli jest wypełniona oznacza to po prostu, że osoba taka ma wadę wzroku nazywaną astygmatyzmem.
Zaraz obok jest AX czyli oś, w której występuje astygmatyzm (o ile występuje).
Kolejna rubryka dotyczy wartości korekcji pryzmatycznej, w której (o ile jest ona potrzebna) jest informacja o mocy i bazie (czyli orientacji) pryzmatu.
Skrót ADD w kolejnej rubryczce jest informacją o addycji czyli o tzw dodatku do czytania, który mówi o kolejnej wadzie wzroku, jaką jest presbiopia.
Wartość ta zawsze jest dodatnia.
Suma wartości SPH do dali oraz ADD jest wartością SPH do bliży.
Ostatnią rubryką jest PD czyli rozstaw źrenic, o którym pisałam we wcześniejszym poście.
Recepty okularowe mogą się między sobą różnić, ale wszystkie łączy jedna cecha: muszą zawierać imię, nazwisko i podpis osoby, która ją wystawiła.
Niestety w Polsce badać wzrok w gabinecie może każdy. Ważne jest, by dać się badać tylko wykwalifikowanym specjalistą po studiach wyższych (np. okulista lub optometrysta).
Aby sprawdzić czy specjalista, który zbadał nam wzrok lub czy specjalista, do którego chcemy pójść ma odpowiednią wiedzę i uprawnienia można sprawdzić np stronę Polskiego Towarzystwa Optyki i Optometrii (www.ptoo.pl), gdzie jest lista Optometrystów w Polsce.